Working mom = Worthless mom?

Ik werk. En ik heb kinderen. De vraag die meestal meteen daarop volgt is hoeveel ik dan werk. Ik werk 32 uur per week. Als je werkende moeder bent met ongeveer zoveel uren, dan ken je de reactie waarschijnlijk wel die daarop volgt (dat doen overigens alleen moeders, vaders doen dat niet). De reactie is: '32 uur, echt?! (rollende ogen) Dat zou ik nooooooit kunnen/doen.' Of de wat ingekapselde versie 'Goh... Knap van je hoor.....'

Nou ik kan je vertellen, zo knap is het niet en ik kan niet wat zij doen, namelijk hele dagen thuis zitten met wasgoed tot over mijn oren, speelgoed overal en een hond die nog meer aandacht vraagt dan mijn kinderen. Ik vind het HEER-LIJK om te werken. Maakt mij dat een waardeloze moeder?
Ik dacht het niet. Dat ik werk wil niet zeggen dat ik niks om mijn kinderen geef. Sterker nog, je moet niet aan ze komen want geloof me, dan wil je me niet kennen.

Ik hou van mijn baan. Ik werk voor een goede-doelenorganisatie en dat heb ik altijd al willen doen. Minder werken zou misschien best kunnen, maar ik wil het niet. Ik ben van mening dat ik de baan die ik nu heb dan niet goed genoeg kan uitvoeren. Ik kies dus bewust voor die 32 uur.

Betekent dat ik mijn kinderen dan 4 dagen op de crèche of bij oma 'dump'? Zeker niet. Sterker nog, momenteel gaan mijn kinderen helemaal niet naar een opvang. Ze zijn thuis, bij hun vader. 
Inderdaad.. Pappa is thuis. Mijn man werkt bij de politie en maakt onregelmatige uren. We hebben kunnen regelen dat hij doordeweeks drie dagen per week thuis is. De andere twee dagen ben ik thuis. Als mijn dochter op school zit en mijn zoon ligt in bed werk ik vanuit huis. Een geweldige regeling al zeg ik het zelf. Mede dankzij twee flexibele werkgevers en een fantastische vader die graag zelf voor zijn kinderen zorgt.

Mijn kinderen krijgen dus alle aandacht die ze maar willen. Ze worden niet verwaarloosd, komen geen aandacht tekort en hebben alle tijd van de wereld om met vriendjes en vriendinnetjes te spelen. 
Maar ze hebben ook een gelukkige vader, want hij vindt het heerlijk om zoveel tijd met ze door te brengen. En een gelukkige moeder, die het heerlijk vindt dat ze niet altijd over luiers, voeding en schooltassen hoeft na te denken. Werken zorgt ervoor dat ik naast mamma ook gewoon Celine kan zijn, dat ik een betere mamma kan zijn en dat thuiskomen nog leuker wordt. En zo spreken we van een win-win situatie.

Begrijp me niet verkeerd, ik weet heus dat er moeders zijn die het ge-wel-dig vinden om elke dag thuis te zijn met hun kroost en de zorgzame moeder en echtgenote zijn. Fantastisch! Ik ben voor! Ik veroordeel hen niet, want dat is wat zij leuk vinden.
Het zou toch ook fijn zijn als dat andersom ook niet steeds gebeurt. 

Dus moeders.. Zullen we afspreken dat we nooit meer met ogen rollen en elkaar voor gek verklaren? Dan is de wereld een stuk gezelliger.