zaterdag 13 september 2014
Waarom?!
Onze slaapkamer is ineens verlicht en dan dat geluid... De babyfoon slaat maximaal uit. Ik kijk op mijn telefoon. 03.58 uur.... Waarom?! Ik kijk naast me. Manlief slaapt (of doet alsof). En dus ga ik naar beneden.
Ik wist natuurlijk waar ik aan begon toen een jaar geleden mijn eierstokken na vier en een half jaar weer begonnen te klapperen. De luiers, gedoe met borstvoeding, gestuntel met flesvoeding, een totaal afhankelijk hummeltje. Maar die slapeloze nachten.... Die was ik even vergeten. Milou is inmiddels 5. Haar hobby is slapen. Het liefst lang. Al vanaf dat ze klein was. Tuurlijk heeft ze wel in het begin gehuild. Maar zodra die aan de fles ging, was het snel gebeurd. Om zeven uur erin, om zeven uur eruit. Vandaag de dag nog steeds. Liever blijft ze langer liggen. Ze komt er pas uit als ik naast haar bed sta. Ik weet het.. Luxe!
En dan dit. Een tijd ging het goed. Toen werd hij strontverkouden en kreeg hij geen lucht zodra hij ging liggen. Heel zielig! Zijn ritme was totaal verpest. Ik hou van ritme. Rust, ritme en regelmaat. Het staat in alle boeken en ik pas het maar al te graag toe. Het werkt. Voor mij en voor mijn kinderen. Toen hij beter was, duurde het even voor hij weer in zijn normale ritme was. Vorige week zaten we er weer helemaal in. Tot eergisteren... Oorzaak: tand op komst.
Dex kwijlt normaal al veel, maar nu? Volgens mij kan ik er een badkuip mee vullen op een dag. Eten wil hij bijna niet en die fles... Een paar slokken en dan is het weer klaar. De hele dag zit hij alleen maar met zijn vinger in zijn mond. En dat is verder niet zo erg. Die vinger is best schattig. En die natte rompers vervangen we met gemak. Maar die luiers.... Wel vijf keer per dag knettert hij ze helemaal vol. Ik vraag me soms echt af waar het vandaan komt.
Als ik beneden ben en zijn kamerdeur open, ruik ik het al. Het is weer zover. Ik snap wel dat hij daarom zo moet gillen. Lekker is anders... Ik kan je vertellen dat ik ook liever iets anders doe om 4 uur in de ochtend. Ik snap nu ook waarom manlief nog ligt te slapen. Zodra die luier af is en de billen weer schoon zijn, is hij stil. Ik ga zitten en geef hem nog even een troostfles. Ik zak onderuit in die fijne stoel en leg mijn hoofd even naar achter. Ondertussen bedenk ik me dat ik dit toch niet van tevoren bedacht heb. Een paar keer per nacht eruit. Met je slaaphoofd boven vieze luiers. Wie verzint dit toch? Waarom?!
Opeens wordt de fles weggeduwd. Ik doe mijn ogen open en kijk naar beneden. Dex ligt bijna weer te slapen, maar geeft me nog even een brede glimlach. Daarom dus....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Lief geschreven! En mijn gedacten dwalen af naar 38 en 33 jaar geleden en ik krijg het helemaal warm om mijn hart!
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk logje! Dana is inmiddels 7 maar mijn gedachte gaan idd ook meteen terug naar die momenten.
BeantwoordenVerwijderenHoi Miranda,
VerwijderenDank je voor je berichtje. Ik hoop er wat leuks van te maken. Volg je me via Facebook en Twitter? Groet Celine
wat lief geschreven.. en het klopt helemaal wat je zegt..
BeantwoordenVerwijderenVoor die lieve glimlach doet een moeder alles!!
Dank je Klavertjevier. Leuk dat je mijn berichten leest. Wil je me volgen via Facebook en Twitter?
VerwijderenGroet Céline
Wat ontzettend mooi en herkenbaar geschreven. Dat is inderdaad iets waar veel ouders niet op zitten te wachten. Gelukkig heb ik een man die ik dan meestal aan het werk kan zetten!
BeantwoordenVerwijderenHoi Linda,
VerwijderenBedankt voor je reactie en fijn dat je meeleest. Ik mag ook niet klagen hoor. Mijn man doet het meeste werk thuis tegenwoordig... Volg je me al via Facebook en Twitter?
Groet Céline