Vergeten kinderen

Mijn werk is af en toe echt om te janken! Niet omdat het slecht is of omdat mijn werkgever niet leuk is. Nee, ik bedoel echt letterlijk om te janken. Van verdriet.

Afgelopen week zijn wij een campagne gestart. Er zijn namelijk ontzettend veel brandhaarden op de wereld. Oorlogsgebieden, rampgebieden, crisesgebieden. Hoe je het noemen wilt. En ik weet dat de meningen over deze gebieden uiteenlopend zijn. 

Hun eigen schuld
In Nederland kijken we het journaal of we lezen de krant of een post op internet. Op die manier krijgen we iets mee van wat er in de wereld gebeurt. Zo krijgen we een klein beetje te zien van alle ellende. Alle ellende? Nee, want de overgrote meerderheid van de ellende krijgen we niet eens te zien. Dat is niet belangrijk genoeg of niet erg genoeg...
Wel krijgen we wat mee van al het geweld dat momenteel gaande is in het Midden Oosten. Syrië, Irak, Gaza, Palestina, Israel.. Noem maar op. Ik laat me niet uit wie er nou schuld heeft in deze conflicten, maar feit is dat er ontzettend veel slachtoffers vallen. Slachtoffers die vaak net zo oud zijn als onze kinderen, onze mannen of onze ouders... 
Ik kan er dan ook met mijn pet niet bij dat er mensen zijn die doodleuk beweren dat deze mensen geen hulp nodig hebben omdat dit allemaal hun eigen schuld is. Woest maakt me dat.

Mijn tranen
En zo zat ik afgelopen week in alle hectiek filmpjes te kijken door mijn perscollega gemaakt in Zuid-Soedan (ja, ook daar is een crisis gaande). Filmpjes waar ik misselijk van werd. Filmpjes waarvan ik me ging beseffen hoe idioot het is dat ik zit te miepen over of ik wel of geen suiker moet eten. Filmpjes waarvan ik echt moest huilen. Een filmpje ging over een jongen, ik schat hem een jaar of 12. Hij vertelde dat rebellen zijn dorp hadden overvallen, dat iedereen op de vlucht sloeg, maar dat sommige mannen bleven om hun dorp verdedigden tegen deze barbaren. Het hielp niks. De barbaren slachtten iedereen af die ze op hun weg tegenkwamen. Inclusief de vader, de broer en de zus van de jongen. Terwijl hij dit verhaal vertelt kijk ik naar zijn ogen. Kinderen hebben twinkelingen in hun ogen. Deze jongen niet. Ik zie niets, geen emotie, geen glinstering, helemaal niets. 
Hij vertelt dat hij niemand meer heeft (blijkbaar had hij al geen moeder meer..) en dat hij de hele dag niks kan doen. Als ik de omgeving zie waarin hij staat begrijp ik dat wel. Ik zie 1 hut, een heleboel gevluchte mensen en wat hulpverleners die uit alle macht proberen om iedereen zo goed mogelijk van dienst te zijn.
Hij vertelt dat hij niemand heeft, maar dat hij vooral honger heeft. Want naast zijn familie zijn ook alle voorzieningen uitgeroeid. Geen vee, geen gewassen, niks. Hij leeft van bladeren... Bladeren!
Ik knak. Ik zie dit soort foto's en filmpje dagelijks. Maar deze raakt me. Ook omdat ik niet begrijp dat mensen (in Nederland) zich niet kunnen verplaatsen in pijn van een ander. Of misschien durven ze het niet? Hoe kunnen we negeren dat kinderen de dupe zijn van geweld?! Natuurlijk, oorlog is een menselijk iets. Maar de mensen die het meest geraakt worden, zijn mensen zoals jij en ik. Die helemaal niet willen vechten, maar gewoon willen leven met hun gezin, in veiligheid.

Geluk
Op dagen zoals deze besef ik me nog meer dat ik ontzettend gelukkig ben. Ik ben veilig. Geen dreiging van oorlog, mannen die mijn dorp afslachten of bommen van een naburig land. Hooguit dreiging van inslaande bliksem of de laatste trede van de trap die ik over het hoofd zag. Na zo'n dag kom ik thuis en knuffel ik mijn man en kinderen extra lang. Het maakt me niet uit dat ik de bus miste, dat mijn pakketje weer niet bezorgd is of dat de kat altijd voor mijn voeten loopt. Nee, wij zijn hier gelukkig!

Niet vergeten
Met dit stuk hoop ik een aantal ogen geopend te hebben. Natuurlijk mag je wel eens klagen. Maar vergeet niet dat we het hier best goed hebben en dat je moet genieten van wat je hebt en niet mopperen op wat je niet hebt. Vergeet ook niet dat achter ieder journaal item over oorlog het niet alleen gaat over wie de oorlog moet winnen of wie er nou weer schuld heeft. Nee, vergeet niet dat die oorlog ook mensen raakt. Moeders zoals jij en ik. Kinderen zoals de onze. Zij hebben onze steun ontzettend hard nodig.

Vergeten Liedjes voor Vergeten Kinderen